nine eleven
11 September 2014 | Verenigde Staten, Edgewick
vandaag is de dag.
maar eerst nog even over gisteren. De laatste dag dat Corry nog wakker werd en ging slapen in de USA. Dat moet natuurlijk spectaculair zijn, dus was haar wens een bevel.
Ze wilde dolgraag eens op het gepeupel neerkijken en dus gingen we naar de hoogste plek in Seattle: de toren. Daar wilde ze ons wel even tracteren. Maar dat gaat zomaar niet!!!
Eerst in de rij om een kaartje te kopen en dat vertellen ze doodleuk dat het restaurant helemaal vol is voor de vele komende uren. En dat restaurant wilde Corry juist zo graag omdat het ronddraait en je dus zo de hele stad kunt zien.
Dan maar voor de troostprijs. Je mag voor een vriendenprijs met de lift omhoog naar een andere verdieping, waar ze koffie en dergelijke verkopen en waar je, als je wilt rondkijken, zelf mag rondlopen. Nog goed voor de lijn ook!
Dus eerst nog eens in de rij voor een kaartje, dan in de rij voor de lift en boven vertelt de liftbediende: stay as long as you want. Is dat even boffen??
Als je naar beneden wilt mag je ook weer in de rij. En niemand die ongeduldig wordt. Dat is wel even anders dan die jakkeraars op de snelweg.
Het imago dat te hard rijden met de auto onmiddellijk wordt afgestraft door een sheriff die achter een boom staat te wachten is heus een sprookje uit de oude doos.
De pakkans op te hard rijden is hier ongetwijfeld nul-komma-weinig want als je je netjes aan de max snelheid houdt word je links en rechts ingehaald. Dus is er kennelijk niemand die in de portemonnee voelt dat er een straf op staat.
Maar dan nu vandaag. De herdenking van 9-11 valt ons hier in de tuin niet op. Maar wij hebben ons eigen ding, want Corry is al in de wolken, nog voor ze het vliegveld heeft gezien: hoera, ik ga weer naar huis. Ik heb er zin in. Fijn de kindjes weer zien.
Vanmiddag om half vijf is haar vertrek gepland, dan stijgt de 757 van Iceland Air op en in Nederland is het dan al stikdonkere nacht: half twee op de twaalfde.
Elly en ik zullen ons moeten behelpen zonder haar steun, maar we hebben er alle vertrouwen in, dat we dat wel zullen overleven. Nog drie weken en dan zullen wij ook het gevoel hebben: hoera we gaan weer naar huis. Maar eerst nog even genieten van de tuin (met waterval, vijver, kois) en de zeer wijde omgeving.
maar eerst nog even over gisteren. De laatste dag dat Corry nog wakker werd en ging slapen in de USA. Dat moet natuurlijk spectaculair zijn, dus was haar wens een bevel.
Ze wilde dolgraag eens op het gepeupel neerkijken en dus gingen we naar de hoogste plek in Seattle: de toren. Daar wilde ze ons wel even tracteren. Maar dat gaat zomaar niet!!!
Eerst in de rij om een kaartje te kopen en dat vertellen ze doodleuk dat het restaurant helemaal vol is voor de vele komende uren. En dat restaurant wilde Corry juist zo graag omdat het ronddraait en je dus zo de hele stad kunt zien.
Dan maar voor de troostprijs. Je mag voor een vriendenprijs met de lift omhoog naar een andere verdieping, waar ze koffie en dergelijke verkopen en waar je, als je wilt rondkijken, zelf mag rondlopen. Nog goed voor de lijn ook!
Dus eerst nog eens in de rij voor een kaartje, dan in de rij voor de lift en boven vertelt de liftbediende: stay as long as you want. Is dat even boffen??
Als je naar beneden wilt mag je ook weer in de rij. En niemand die ongeduldig wordt. Dat is wel even anders dan die jakkeraars op de snelweg.
Het imago dat te hard rijden met de auto onmiddellijk wordt afgestraft door een sheriff die achter een boom staat te wachten is heus een sprookje uit de oude doos.
De pakkans op te hard rijden is hier ongetwijfeld nul-komma-weinig want als je je netjes aan de max snelheid houdt word je links en rechts ingehaald. Dus is er kennelijk niemand die in de portemonnee voelt dat er een straf op staat.
Maar dan nu vandaag. De herdenking van 9-11 valt ons hier in de tuin niet op. Maar wij hebben ons eigen ding, want Corry is al in de wolken, nog voor ze het vliegveld heeft gezien: hoera, ik ga weer naar huis. Ik heb er zin in. Fijn de kindjes weer zien.
Vanmiddag om half vijf is haar vertrek gepland, dan stijgt de 757 van Iceland Air op en in Nederland is het dan al stikdonkere nacht: half twee op de twaalfde.
Elly en ik zullen ons moeten behelpen zonder haar steun, maar we hebben er alle vertrouwen in, dat we dat wel zullen overleven. Nog drie weken en dan zullen wij ook het gevoel hebben: hoera we gaan weer naar huis. Maar eerst nog even genieten van de tuin (met waterval, vijver, kois) en de zeer wijde omgeving.
-
13 September 2014 - 04:53
Corry :
Hoi lieve Elly en Hans alles prima gegaan iedereen blij met alles en elkaar morgen,of eigenlijk straks naar de markt. Dankjewel voor alles het was top xxxx Corry -
13 September 2014 - 12:10
Nel En Johan:
Hallo Elly en Hans,
Helaas weer terug uit ons tropisch Spanje. Hier is het gelukkig ook mooi weer.
We hebben in Spanje geen internet, maar thuis zijn we meteen begonnen met jullie reisverhalen.
In het verslag van Nieuw Zeeland kwamen we veel bekende plaatsen tegen en dit gaf weer leuke herinneringen. Uit het verslag maken we op dat jullie er enorm hebben genoten.
Jullie tweede verslag uit IJsland en Amerika volgen we nu ook van dag tot dag. Leuk om op de hoogte te blijven. Jullie hebben nog drie weken tegoed, geniet ervan.
Tot ziens weer in Nederland.
Hartelijke groeten,
Nel en Johan -
20 September 2014 - 22:07
Corry:
Wat is het stil zijn jullie weer geveld door de griep?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
